Urodził się 23 września 1935 r. w Aleksandrowie Kujawskim. Ojciec, Mieczysław Janowski był maszynistą, natomiast matka – Wanda ze Żbikowskich – pozostała gospodynią domową, oddaną żoną i matką czworga dzieci. Młody Jan rozpoczął naukę w konspiracyjnej szkole podstawowej w Kutnie, w 1944 r. Kolejny etap swojej edukacji to Legnica, gdzie po zdanym z wynikiem bardzo dobrym egzaminie maturalnym, ówczesne władze komunistyczne zaproponowały mu studia w Moskwie. Następnie otrzymał propozycję nauki w Wyższej Szkole Milicyjnej, ale mimo usilnych nacisków, wybrał seminarium duchowne.
14 sierpnia 1960 r., przyjął z rąk ks. bp. Andrzeja Wronki święcenia kapłańskie. W niedługim czasie rozpoczął pracę duszpasterską w Karpaczu. W 1962 r., objął funkcję wikariusza w kościele pw. św. Henryka we Wrocławiu. Kolejne parafie, które obejmował to parafia w Brenniku oraz Zgorzelcu. 1 sierpnia 1967 r., na mocy dekretu ówczesnego ks. abp. Bolesława Kominka powołano księdza Jana na ojca duchownego Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Objął również stanowisko moderatora Ośrodka Powołań Kapłańskich i Zakonnych Archidiecezji Wrocławskiej oraz napisał rozprawę licencjacką pt. „Elementy formacji seminaryjnej w świadomości alumnów-żołnierzy na podstawie analizy dokumentów osobistych”. 26 czerwca 1980 r. otrzymał z rąk ówczesnego ks. abp. Henryka Gulbinowicza nominację na proboszcza parafii Matki Bożej Pocieszenia w Oławie, następnie został dziekanem dekanatu oławskiego.
Lata posługi w parafii upływały na pracy duszpasterskiej, wykładach w Wyższym Seminarium Duchownym w Legnicy oraz angażowaniu się w sprawy dotyczące parafian.
Ksiądz Jan odznaczał się niewątpliwie patriotyzmem i zaangażowaniem w sprawy lokalne. Był organizatorem polowej Mszy Świętej, zorganizowanej przy współpracy lokalnego oddziału NSZZ „Solidarność’ na miejskim stadionie, gdzie nie bał się podkreślać swojej jedności i solidarności z ludźmi oraz wstawiania się w ich obronie. 11 listopada 1981 r., po odprawionej Mszy Świętej w intencji ojczyzny, poświęcił sztandar „Solidarności” Jelczańskich Zakładów Samochodowych (JZS), który następnie przez wiele lat ukrywał w… swoim łóżku. W homiliach często podkreślał solidarność z osobami prześladowanymi, wspominał o represjonowanych obywatelach, domagał się legalizacji „Solidarności” oraz przywrócenia wolności słowa i myśli. W roku 1982 został kanonikiem oraz kapelanem honorowym Ojca Świętego. Zmarł nagle 28 lutego 1994 r., w drodze na Mszę Świętą do kościoła św. Józefa.
